بر لب جوی

زمانهایی مثل الان که اومدم دانشگاه و کسی نیست، زمانهای سکوت و بی کاری نامنتظر، اون لحظه هاست که  بر می گردم به سوالات اولیه، باستانی و تکراری:

دارم با زندگیم چی کار می کنم؟ این زندگی همونی است که می خواستم؟ بعد از این می خواهم چه کنم؟

گذشته و حال و آینده های محتمل را مرور می کنم و حضور هر سه تایی اینها با هم فضای عجیبی ایجاد می کنه

یک جور مکث زمانی

فن صدا می ده و کسی در اتاق بغل داره  روزنامه را ورق می زند و من زمان را گم کرده ام

به گیسوهای دیگر در جهان های دیگر فکر می کنم 

اونی که اون روز از ماشین پیاده نشد

یا اون یکی که   چهارگوش تو خالی را پر نکرد

یا شاید حتی اونی که راکت به اتوبوسش خورد

روزها، ارزش روزها سنگین می شن و دوباره وسواس با روزها چیزی  یگانه ساختن از اون زیرها وول می خورد و سرک می کشه