می دانم حال دنیا بد است
حال ایران بد است
می دانم دورنمای آینده چندان خوشایند نیست اما
همین یک زندگی را داریم،
می دانم خیلی خوب می شد در دوران هخامنشیان بودیم با آن امنیت و رفاه اقتصادی، اشکانیان زیبا و با فرهنگ و معتدل، سامانیان ایران دوست، می دانید حتی دوران ایلخانی و تیموری مردم اوضاعشان خیلی بد نبود؟ دوران صفویه مقتدر و حتی دولت مستعجل زندیه
اما الان هستیم در قرن بیست و یک میلادی و مطمین نیستم که دوباره بدنیا بیاییم، خیلی دوست دارم البته، اما رو حرف این هندیا خیلی نمی شه حساب کرد
برا همین ، چون فقط به همین دم اطمینان دارم که هستم سعی می کنم که حالم را خوب کنم
با هرچه که دم دست دارم
این کتاب خوب که دانلود کردم
اون سالاد اولیویه خوشمزه که در بوفه دانشگاه خوردم
این فیلمه که از تو هارد پیدا کردم
این شیشه شورها که مرام گذاشتن و هنوز گل می دن
حتی این دختر دانشجوهای عزیز و خل و چلم که جلسه آخری بغلم کردند و با افاده به پسرهای کلاس گفتند:نمی دونید که چه مزه ای می ده!!
این روزها ذهنم بسیار مغشوش است، نیاز شدیدی به تغییر شرایط موجود دارم، به رفتن از ایران و زندگی در جای جدید و شروع کردن از اول فکر می کنم، به رها کردن درس و مشق و شروع کردن شغلی جدید و پر هیجان در ایران می اندیشم ، رها کردن همه چیز و آغاز زندگی در سفر هم وسوسه دیگری است و دروغ چرا؟ حتی به بازنشستگی و گرفت نوزادی به فرزندی و تجربه مادری هم فکر می کنم
دلیل این همه را هم می دانم:
متوجه ارزشمندی زمان باقیمانده شدم و نمی خواهم آینده را چون گذشته بگذرانم