قدیما می گفتن جای زخم شمشیر خوب می شه جایی زخم زبون نه
به نظرم در سالهای بعد از انقلاب مردم ایران به تدریج خشن تر شدند . این خشونت نه تنها در رفتار که در کلامشان نیز ظاهر شده است. کاری به دلایل جامعه شناسیش ندارم اما گمان می کنم دانایی به این رخداد باعث می شود که توان کنترل آن را پیدا کنیم .
ما شیرازی در زمینه زخم زبان و متلک توان حیرت انگیزی داریم. من در کودکی هایم لغز هایی که در مهمانی ها رد و بدل می شد را به یاد دارم و میزان حاضرجوابی طرفین برایم حیرت انگیز و حسرت آور بود.
خودم هم ارث کوچکی از جفت مادربزرگهایم برده ام که اگر بخواهم کسی را نابود کنم توانش را دارم فقط در حال کنترل مدام آن هستم چرا که خودم نیز زخم بسیاری خورده ام می دانم چه دردی دارد.
اینها که بین اشنایان و فامیل و همکاران است بحث من الان دوستانی است که بی ظرافت شده اند و کلامشان آزار می دهد. دوستانی که متاثر از اجتماع خشمگین شده اند و رعایت نمی کنند و آخرش یک جمله شوخی کردم را اضافه می کنند
بدترین نوعش که در آقایان در برخورد با خانمها بیشتر می بینم که خودشان هم به جمله خودشان می خندند و خیلی احساس کول و بامزه بودن دارند و فکر می کنند جذابتر به نظر می رسند.
نکنید آقا جان شوخی نکنید
شوخی وجود ندارد. شما واقعا به انچه که گفتید اعتقاد دارید فقط زهر کلمه را با لبخند و ایکون و خنده به گمان خود گرفته اید.
خواستید حرفی را بزنید که توان مستقیم گفتنش را نداشتید. نظری را در پس ذهن خود پنهان کرده بودید که حالا با شوخی از دستتان در رفته است
در واقع شوخی یک خود افشاگری است. شما به این حرفتان ایمان دارید خودآگاه یا ناخودآگاه
بی پرده بگویید
مثال؟
فراوان دارم
تمام دوستانی که وقتی فهمیدند من خانه خریدم به جای تبریک درباره محل جدید با من شوخی کردند
به دوستانی که وقتی به انها می گویم در تعطیلاتم شروع شده به شوخی گفت شما معلمها که همیشه در تعطیلاتید
تمام شوخی هایی که درباره رنگ مو و لباس و هیکل و نوع حرف زدن و رفتار می کنید
تمام شوخی های که با مدرک دکترای من می شود
حالا تاثیر این شوخی ها چیست؟
برای من این شوخی ها ی ساده مرز را مشخص می کند. شما با این شوخی از مرز دوستان دور می شوید.طنز با هجو بسیار فرق دارد.
اینها شوخی نیست. متلک است ، زخم زبان است یا حتی نشانه حسادت است نشانه خشم نسبت به من است یا نشانه بی ظرافتی در کلام خلاصه هرچه که هست. آدمها را از شما دور می کند. تنها می شوید
و شوخی که شخص شما با معلولیت افراد کردید. پست قدیمی داشتید که میوه ای که شکل متفاوت رو داشت سندروم دوانی تشبیه کردید.
بعضی ها خیلی بیرحمند، چرا اینجوری اند واقعا؟؟! انگار دلشون از سنگه، فقط به آدم نیش میزنند، در مواقع عادی میشه باهاشون کنار آمد ولی وقتی آدم در موقعیت روحی یا جسمی بدی افتاده و زمینگیر شده، نیش و کنایه ها مثل پتک میخوره تو روح ادم
آخ که چه خوب گفتی گیس طلا جان، دل آدم رو با نیش زبونشون که خودشون بهش میگن شوخی میسوزونن بعد هم شاکی میشن که آی چرا بی معرفت شدی و چرا دیگه سراغی از ما نمیگیری و کم پیدایی و فیلان..
این روایت از "شوخی جدی " های که گفتید بی تامل حتما ازار دهنده و به قول شما همان " متلک " است ولی بعضی جاها هم هست که احتیاج به رک گفتن واقعیت تلخ وجود داره و چه بسا شوخی جدی مطرح کردن اون حداقل مانع تقابل لفظی و کلامی بشه
من هم ده سالی است که بطرز آگاهانه ای مراقب رفتار و زبان خودم هستم دقیقا از همون جا که فهمیدم عقده هام را با یه شوخی کردم بطرف پرتاب کرده ام خب از خودم‌خوشم نیومد و اینکه یه نفر گفت هر طنزی ریشه ای در واقعیت داره، بیشتر مراقب طنز هام شدم
بقیه:
محل پز دادن ، عکس مسافرت ، گربه ، سگ ، دکور منزل نشان دادن. و این شو ها را به دنیای واقعی صادر کرده اند. جمع بیشتر از سه نفر برای من شکنجه است. و با عنوان تیتر موافق نیستم. تنهایی کمتر آزار دهنده است تا یک حمع بی کیفیت از نظر مختوای بحث و گفتگو.
و بنظر من اولین قدم آزمایشی ، بستن و محدود کردن شبکه های مجازی و یا فیلتر آنها!
بقیه کامنت
فکر میکنم شبکه های احتماعی ، تاثیرات منفی بر روابط آدمها گذاشته. مرز ارتباط محازی و واقعی کم کم محو شده. شبکه های مجازی از شدت فحاشی ، خشونت ، و مسابقه در بد زبانی ، تهوع آور است. همه جسور و پرخاشگرند. دسته بندی و گروه مافیایی شکل گرفته که دیگر گروه را خرد و خمیر و محو کنند. یا تایید کننند و قربان صدقه یکدیگر بروند. بقیه دارد
من که خب خارج از گود هستم لابد! چون در ایران نیستم. اما در کمال تواضع میخواستم اعلام کنم ، تجربیات من هم همینطور است. تقریبا مردم از هر تیپ یا کلاس اجتماعی ، مشغول تمسخر دیگرانند . و اسم این عمل را " طنز " گذاشته اند یا نقد. بقیه دارد
پند و اندرز و یاد آوری خوبی برای من بود
ممنونم
آی گل گفتی. یه هم اتاقی دزفولی داشتم عجوبه ای بود در زخم زبان زدن. چنان نیش میزد چنان ادم رو میسوزوند. عجیب دلم رو میشکست. 12 سال گذشته اما هنوز یاد اوری حرفهاش ازارم میده. بین محبوب بودن و نفرت انگیز شدن هیچ فاصله ای نیست. راست گفتی تنهایی بهترین تنبیه برای این ادمهاست. این نوع خشونت رو خدا رو شکر من زیاد ندیدم.متاسفانه نوع خشونتی که من در جامعه میبینم دردناکتر از این هست. مردمی که تو اتوبوس مترو کوچه مغازه سر هم داد میزنن و به تندی با هم برخورد میکنن یا فروشنده ای که باقی پول رو پرت میکنه طرف شما، یا وقتی سعی میکنی کمی تخفیف بگیری و یارو داد میزنه ، وقتی تو پیاده روی شلوغ سهوا به یکی برخورد میکنی و بهت فحش میده، من این مدل خشونت رو زیاد میبینم.حال مردممون زیاد خوب نیست. و نمیدونم راه حلش چیه؟ تزریق شادی، آموزش، امید دادن؟ چی؟