می گن گفت و گو ، نه فقط گو گو گو گو گو گو

 یک ویژگی آزاردهنده در برخی از دوستان من وجود دارد که خودم باعث ایجاد آن هستم، 

دوستان من فقط درباره خودشان، دغدغه هایشان، مشکلاتشان ،خوشی ها و دردهایشان صحبت می کنند

دلیلش هم این است که من هم شنونده خوبی هستم و هم از داستانهای دیگران لذت می برم و هم خودم میلی به صحبت درباره خودم ندارم

فقط در دوستی های طولانی این اتفاق به تدریج برایم آزارنده می شود ، حتی دیگر به چنان درجه ای از عرفان رسیده ام که  می دانم الان چرا دوستم زنگ زده ،چه داستانی را می خواهد تعریف کند یا چه غمی دارد، از همه بدتر زمانی است که دو ساعت حرف زدنش را تحمل کردی بعد می گوید: خوب چه خبرا

عین فحش است این بخشش

 مشکل نهایی اینکه حتی با وجود مطرح کردن این ماجرا به صورتهای مختلف کلامی و غیر کلامی،  دوستانم نمی توانند از عادت چند ده ساله دست بردارند

نتیجه اینکه من تلفنهایشان را کمتر جواب می دهم، چت هایشان را کمتر پاسخ می دهم و بدترین تاثیرش این است که کمتر به دیدارشان می روم