زمانی که به خصوصیت، حساسیت یا ویژگی نامطبوعی در همکاران، دوستان و فامیل بر می خورم ، مرض این دارم که مدام آزمایشهای انسانی ترتیب دهم که تا به من اثبات شود که طرف دروغگو ، حسود و یا خسیس است
گمان می کنم در ته ذهنم آرزوی این را دارم که معلوم شود اشتباه از من بوده است
دوستات رو تست نکن. کار بدیه! همین که تو رو به عنوان دوست انتخاب کردن خودش نشون میده خیلی خوبن :)))
دو تا کتاب
وضعیت آخر : تامس هریس
بازیها : اریک برن
میدونین؟
من فکر می کنم هر چه انسان ها در منافع مشترک باشند، ارتباطات صمیمانه تر میشه.
این منافع نه لزوما مادی، بلکه حتی حسی یا روحی، مثلا حس مشترک در دوست داشتن یک موسیقی.
اما وقتی پای تضاد منافع پیش میاد، غالبا صمیمیت ها تبدیل به خصومت ها میشه. دروغ، حسد، نیرنگ، پشت پا و ... برای عده ای ابزارهایی هستن برای پیروزی در این خصومت ها.
و هیچ کس کامل نیست. حسادت ، حرص ، پز ، دروغ ، در همه کس هست. و تجربه من بعد از سالیان این بوده:
در یک رابطه ممکن است علیرغم تمام نکات منفی ، باز هم ببینی طرف مقابل ارزش انسانی دارد که به آسانی و هر روز توی کوچه و خیابان آن را نمیتوانی پیدا کنی. دوستی را باید ساخت و بنا کرد. من از زمان قدیم یعنی 40 سال پیش دو تا دوست دارم. که فکر میکنم تا پایان عمرمان این دوستی بماند.
این مسئله هم مدتها ذهن مرا مشغول کرده بود البته بدون زحمت برای آزمایش دیگران. این را وحشتناک میبینم کسی را آزمایش کردن. یک رابطه دوستی خودش یک آزمایش و پر از لحظات آزمون است. تجربه ای است دو طرفه. دو طرف با تجربیات و احتمالا برداشتهای متفاوت.
ادامه دارد
ولی جواب آزمایشهای من چه خوب چه بد همیشه در لحظه غیر منتظره منفی در میاد! یعنی اصلا انگار خدا قصد کرده به من بفهمونه که راجع به هیچ کس قضاوت نکنم. فکر میکنم مکانیسم بقا در انسان به عنوان موجود باهوش اون رو خیلی پیچیده کرده.