پدرم هیچوقت هیچ دوستی نداشت، ارتشی تنها و مغروری با خلق و خوی خاص خودش، در اتاق خودش، روبروی تلویزیون خودش
عمرش را در سکوت می گذراند
حالا اتفاق عجیبی بین او و دوقلوها رخ داده است، ساعتها در حیاط با آنان بازی می کند، تمامی خواسته های کودکانه شان را براورده می کند، حتی برای آمدنشان و بازی آینده،برنامه ریزی می کند
ان دو نیز به شدت دوستش دارند و مادرک را دعوا می کنند که کار زیادی بر عهده بابایی می گذارد و او خسته می شود
دیشب مادرک با حیرت از قلی می گفت که صبح رفته بابایی را بیدار کرده که پاشو بازی
در خانه ما از خواب پریدن بابا سالهاست که گناهی نا بخشودنی بوده است
و بابا تنها در جوابش گفته : حالا بیا تو بغلم یککم بخوابیم
و قل دست در گردنش انداخته و خوابیده!
راستش به نظرم این ظاهر ماجراست
بیشتر این آدمها پشت این چهره یه قلب خیلی بزرگ دارند
شاید خیلی بزرگتر از ادمهای ظاهرا مهربان
جایی خوندم که
وقتی دیدی خاطراتت، بیشتر از آرزوهات شده، بدون که سالمند شدی.
پدر و مادران سالمند، با نوه هاشون و سیر در خاطرات کودکی فرزندان واقعا عشق می کنن.
این دوقل خان هم که آخرشن واقعا.
منم از راه دور و ندیده دوستشون دارم.
اون درون گراه ِ که دیگه هیچی. خود عشقه.
دو خط اول توصیفی ست که منهم در مورد پدرم می توانم بگویم. با این تفاوت که او هیچوقت تلویزیون را دوست نداشته است. رادیوهای انگلیسی زبان گوش می کند و تا وقتی سوی چشم ها اجازه می دادند زیاد می خواند و می نوشت.
مثل یک شیر، تنهاست و در گوشه خودش زندگی می کند و تولد نوه ها هم هیچوقت این شیر پیر را تغییر ندادند. همان تیمسار گوشه گیر باقی مانده است.
ای جااااااااااااااااان.
یعنی به نظر من تو زندگی همه ی ماها باید یه بچه این سایزی باشه. اخلاق ها رو خوب به تعادل میرسونن ناقلاها.
دلم غنج رفت یه هو!
یعنی 30 سال دیگه بگی یکی ازاین جیگرا به پیامبری رسیده خود من باور می کنم و بهش ایمان میارم.