در یک پادگان نظامی بزرگ شدم در مرز ایران و عراق، با طبیعت کوهپایه ای و زیبایش، همه اولین هایم آنجا بود، اولین افتادن دندان، اولین مدرسه، اولین دوچرخه سواری، اولین دوست (سلا م هنگامه)
یک جورایی زادگاه من شد،
شیراز را تنها تابستانها می دیدم و شهر تعطیلاتم بود با آبتنی در حوض و خوابیدن در حیاط و باغ هایش
جنک شد و از خانه فرار کردیم و شیراز شد شهر اولین درد و رنج و اولین تنهایی و وحشت و اولین تجربه مرگ ...
و خانه ام. پشت کوهها باقی مانده بود ، آنقدر که هنوز هم در تمامی رویاهای بازگشت به خانه ام، خانه شیراز نیست، همان خانه های سازمانی در میانه دشت و کوه است که از پشت پنجره اش گلهای بابونه دیده می شد
بعد از آن هیج شهری شهر من نشد و من همیشه مسافر بودم، این را زن فالگیری در نوزده سالگی ام گفته بود: هی دختر ، هی ،غربتت هیچوقت تموم نمی شه دختر ....
تهران اما مدت بسیار طولانی مسافرخانه ام بود و بعد خانه ام شد
در این شهر اولین های بزرگسالی را تجربه کردم که همه اشان شیرین نبودند اما کامل و ضروری بودند: جوانی، عشق، درس، کار، آدمها، آدمها ....
و شد شهر من
و امروز که باید برگردم تهران غمگینم و
از اینکه از رفتنم غمگینم هم، غمگینم
احساس خیانت دارم به شهری که این همه سال مرا دوست داشته است
دلم برای هوای تهران جوانی من تنگ شده
به! مرسی جناب آقای سلام ِ گل.
مرسی از اینکه به یاد هستید. ادم احساس می کنه اینجا ما در فضای کامنتها زندکی ای و خانواده و کس و کاری داریم و دنیای خاص خودش را داره .:)
شما هم که ایتالیا هستی، نه؟
شما دختر ایران زمینی
هیچ جای این سرزمین غریب نیستی
تو هیج جای ایران غریب نیستی
تو دختر ایرانی
دختر این سرزمین هزاررنگ بی ریا
خونه سازمانی ....هیع ...
شانست زد و از دیروز چه هوایی هم شده!!! :)
اره پا قدم را دیدی؟
دلتنگ مشهد به عنوان شهر زادگاهم هیچوقت نبودم. فقط همون حرم (که پناه من بود در روزهای گرفتاری)، اتاقم و تختم. البته هنوز از بیاد آوری خاطرات کودکی در اولین خانه که حیاطی بزرگ داشت و زمان کودکی کلی در آنجا خوش بودیم؛ دلم غنج میره. گاهی شبها رویاش رو هم می بینم...
اما الان سالهاست که دلم برای هیچ جا تنگ نمیشه. شاید وقتی دورم دلم، تختم و کتابهام رو در همین تهران بخواد؛ اما می دونم که اون لحظه به آرامش احتیاج دارم که هوای تخت و کتاب و ی فنجون دمنوش بابونه زده به سرم...
اینا رو گفتم که تهش بگم غربت رو با دل و جون پذیرفتم و خیلی هم دوسش دارم؛ هنوز جایی پیدا نشده که بشه خونه ی دلم...
آقا سلام حال شما؟ از این طرفها! خیلی متشکر از اینکه به یاد ما هستید. هر چند برای من که فرق نمیکنه. امیدوارم که سال خوب و صلح برای همگان باشه.
خانم الا
خانم رهای کامنتها
و سایر ساکنین دیار فرنگ خواننده این وبلاگ:
فرا رسیدن سال نوی میلادی بر شما مبارک.
ولی تهران همیشه برای من مترادف با دردسر بوده
عشق؟؟
شوخی میکنی
اصلا بهت نمیاد
فانتزی: من دوست داشتم مثلاً 30-40 سال پیش با امکانات الآن می شد تهران زندگی کرد!
و در مورد ترک تهران که الان کاملا غیر انسانی و غیر قابل تحمل شده.با دوستانم که ساکن این شهر جهنمی و بزرگ شده آن هستند صحبت میکردم. صحبت طولانی است. اما خلاصه: تو تنها کسی نیستی که هر چند با دلایل خودت ، ترک تهران برایش مشکل است. برای همه همینطور است. از جمله خود من. در تهران نمیخواهم زندگی کنم و درعین حال فکر اینکه در آنجا هم مقری نداشته باشم ، برایم غیر ممکن است.
این مسئله شهر زادگاه برای من هم با حس ام و همه جا همراه بوده. هزار تا مقاله روانشناسی خوندم برای کشف اش و بیشتر از اون بیوگرافی بزرگان و کوچکان تاریخ. جوابی اگر بود آنقدر طولانی و پیچیده بود که رهایش کردم. و به این بسنده کردم : خب وجود داره.
بقیه در کامنت بعدی.
دو تا کلمه تو نوشته شما بود که من را جادو می کند یکی دوچرخه و دیگری هنگامه