آدمی باید یکی را داشته باشد که به او بگوید: امروز دیر رسیدم سر کار
بگوید: مامان اینا از سفر اومدن
بگوید: ناخنهام بلند شده
ادمی باید کسی را داشته باشد که از او بپرسد: امروز سردت نشد؟
بپرسد: رفتی سر قرار؟
بپرسد: کی برام می یاری کتابه رو؟
آدمی باید کسی را داشته باشد که بشنود:کی رسیدی خونه؟
بشنود: چته؟
بشنود: تو باز رفتی چش بازارو در آوردی؟
من با آلما شدیدن موافقم .اونقدر که حتی به مرز افسردگی هم نزدیک میشی
با کامنت آلما موافقم شدیدددددد
همیشه روزگار به مراد ما نمی چرخه .
اگه داری که خوبه اگه نداری هم خودت به خودت بگو.
یک وقتهایی همین یکی ها همچین دمار از روزگار آدم درمیارن که فکر میکنی کاش این "یکی" نبود... والا به خدا
دیگری بودن خود آدم خیلی باصفاس.
دردناکی اش وقتیه که فکر میکنی همچین کسی را داری ولی در واقع نداری:(
محشره داشتن یکی دیگه
آخ گفتی...
چاره اش فقط اینه که علم یه ذره دیگه پیشرفت کنه و بتونیم یه کلون از خودمون بسازیم...حداقل برای من! :)