نه شماره اش را هم نمی دم

روز اخر است و ملت همچین جو می دن که ادم جو گیر می شه و به پشت سرش نگاه می کند

خلاصه این نیم نگاه اینکه: سال مزخرفی بود 

مفصلش اینکه سال از دست دادنهای عاطفی بود

از بین رفتن یک دوستی پانزده ساله و به شدت تاثیرگذار و عمیق در زندگیم که هنوز از زخمهایش خون می چکد 

مهاجرت یک دوست بیست ساله که به قول  رها ، هر مهاجرتی یک مرگ است 

فرو رفتن دوستی دیگر در مرداب افسردگی و غرق شدنش  که به گمانم از دیدن مرک ، غم انگیزتر است

به همان اندازه دردناک بود دیدن خودسوزی دوستی در شعله های خشمش نسبت به دنیا و آدمهایش  که نه در جستجوی خاموشی آن است و نه آتش خود رو به خاموشی می رود

رها کردن دوست دیگری در مشکلات پایان ناپذیر شخصی و خانوادگیش که سالها بود یاری اش کرده بودم  و  سرانجام اعلام بازنشستگی کردم از این شغل

همچنان آنقدر این سال  پر تردید و دودلی و ترس از اشتباه و ترس از تصمیم گیری و سرشار از سرزنش خود بود که رفتم   سراغ تراپی و 

نتبجه اینکه خیلی خوب بود

گمان می کنم تنها نکته مثبت امسال همین بخش بود

برای آدمی مثل من که همیشه شنونده است و عادت به صحبت از مشکلاتش با دیگران ندارد، تجربه خوبی بود که یکی بنشیند و تو برایش حرف بزنی، البته واقیعت اینکه حتی مشاورم هم بیشتر دلش می خواهد حرف بزند تا گوش بدهد اما

بسیار کمکم کرد که دست از شنیدن درددلهای دیگران، درک دیگران و فهم رفتارهایشان  بردارم، کمکم کرد که خشم و غم و دردم را نشان دهم و مهمتر از آن اینکه  کمکم کرد من نیز از دیگران توقع کمک و همدردی و دلداری  داشته باشم 

و اینکه حال دیگران بد است گناه من نیست و به من ربطی ندارد، هرکس مسئول بهتر کردن حال خودش است 

امیدوارم که سال دیگر این موقع در پشت سرم مناظر زیباتری برای دیدار باشد