شهر سنگی

از خواب که بیدار شدم هرم گرما شکسته بود و زدیم بیرون، پیاده تا انتهای شهر رفتیم، شهر بسیار کوچک است و در راه از داروخانه لوازم بهداشتی خریدیم که از ایران گرانتر بود، کلا شوینده ها و شامپو و کرم و غیره  گرانتر از ایران است اما میوه بسیار ارزانتر. از ایستگاه راه اهن رد شدیم و در حاشیه شهر به ماشینی گفتیم که قصد دیدن اپلیسیخته را داریم، زن و شوهری بودند و سوارمان کردند، در حین حرکت متوجه شدم انها مسیری متفاوت ار تریپسو می روند، با انخا در میان گذاشتم، تقشه را نشانشان دادم اما چیزی می گفتند که نمی دانستم چیست، فقط متوجه ترس من شدند و اصرار می کردند که پیاده نشوم و سرعتشان را بالا بردند و با دست مدام مقصد را نشان می دادند.

یعنی این زوج مهربان راه خودشان را خیلی طولانی کردند تا دم ورودی شهرسنگی ما را رساندند، یعنی دیگه از خجالت شرمنده شدم، من نگران بودم دارن می دزدنمان اون وقت اینا اینطور!!!

جان من یاد بگیریم

بوسه برایشان فرستادم و پیاده شدیم و فهمیدیم یکساعت وقت داریم برای دیدن شهرسنگی

و عجب یک ساعتی بود

تمام خانه ها، اتاقها، تالارها و حتی سالن های شرابسازی در دل سنگ بودند، پله ها و پنجره ها و ستون ها

عجیب وهم آور بود، سه هزار سال پیش مردمی که هیچ اثری از آنان نیست

شهر مرتفع بود و هرچه بالاتر می رفتی وهم آن بیشتر می شد، انحنای تمامی سنگها و بی رنگی آنان و سرانجام بر بالاترین نقطه

درختی رویده بود که مردم به ان گره زده بودند ارزوهایشان را

چه طنز دردناکی داشت، ارزوهای ادمهای خاکی بسته به درختچه ای نحیف که بر سنگهای روییده که مرگ ادمیان و ارزوهایشان را فراوان دیده اند، سنگهایی که مرگ  امپراتوری که فرمان ساخت این شهر را داده و مرگ خود شهر را بی اعتنا نگریسته  و حالا باد پارچه ها را در هوا می لرزاند،

به شیوه سنت شیرازی، گره ای را باز کردم و گره ای بستم تا منهم جزو ان انبوهی باشم که امید و ارزو را از دست نمی نهند