در فردوسی زمینی

جاده در حال ساخت بود و مرد شادمان از اینکه پروانه ترکی می فهمد، وراجی می کرد. نفهمیدیم شغلش چیست اما بین اذربایجان و گرجستان و ترکیه در رفت و آمد بود. می گفت که هیج ماشینی از این جاده به باتومی نمی رود و شما را چون گرج نبودید سوار کردم، گویا علاقه ای به این کشور ندارد. می گفت که زمانی فارسی بلد بوده اما از بس حرف نزده یادش رفته، حالا بعضی کلمات را هم می دانست، چطوری خوبی چه خبر

اهنک ترکی می گذاشت و ترجمه می کرد و من چک می کردم در حال دزدیدنمان نباشد

که دیدم اصلا رفت یک جاده دیگر که از وسط جنگل رد می شد، حقیقت اینکه ما خودمان قصد نداشتیم مستقیم برویم باتومی و می خواستیم شهرهای مسیر را ببینیم بنابراین مخالفتی نکردم، ضمن اینکه هرجا از ان ماشین پیاده می شدم احتمالا تا سه روز بعدی ماشینی رد نمی شد

رسما جنگل بود

بامزه اینکه ما جنگل بورجومی را حذف کرده بودیم و حالا دقیقا از وسطش داشتیم رد می شدم، حالا این وسط بارون هم گرفت، مرد رفت برامون نوشابه خرید و من نگرانی ام را به پروانه انتقال نمی دادم ، شاید چون راننده گرج نبود آن ارامش همیشکی درون ماشینهای گرجستان را نداشتم.

جاده باریک و باریکتر شد و ارتفاع زیاد و زیادتر، یک جا که مرد نگه داشت من دنبال وسیله ای برای زدن او می گشتم  اگر خواست در سمت ما را باز کند که معلوم شد رفته دستشوی گلاب به روتون

بالاتر که رفتیم مرد شروع کرد از زیبای های مسیر گفتن و تمام ترس من از بین رفت 

می گفت اینجا مه لای درختها می پیچد، می گفت اینجا همیشه چشم انتظار آهو و گوزن هستم که از جاده عبور کنند، گلها را نشانمان می داد و می گفت خواصشان چیست، ناراحت بود که مه نمی گذارد دره عمیق را ببینیم

حالا بدون ترس فرصت داشتم که ببینم، تا مدتی درختها اجازه نمی دادند منظره را ببینم اما ارتفاع آنقدر زیاد شد که ناگهان درختها تمام شدند و وسعتی بی انتها در زیر پایمان گسترده شد

می دانم که می دانید ، بارها گفته ام طبیعت مانند کودکان می فهمد که دوستش داری یا نه، می تواند کمکت کند یا آزارت دهد  و به من لطفی بیشتر دارد، زیبایی های نهانی اش را ناگهان نشان می دهد

انقدر بالا آمده بودیم که شهر چون نقطه نورانی در آن انتها بود، از انجا تا جلوی پای من ردیف به ردیف کوههای جنگل پوش در رنگهای از کمرنک به پررنگ جلو آمده بودند و اینجا مرتع بود سبز و گاوها و تک درختی پیشراول جنگل

حالا اضافه کنید ، مه و ابری که لابلای این فاصله ها به سمت آسمان کشیده شد

نمی دانستم سپاس گذار کدام آسمان و زمین باشم؟ برکت از کجا به سوی من روانه می شود که طالع آن را دارم که در پایان باران و درخشش اولین اشعه از زیر ابرها بر روی این گسترده سبز ، اینجا بر روی بالاترین نقطه کوه ناظر این همه باشم ، مگر می شد جلو اشک را گرفت؟

مرد نگه داشت و گفت پیاده شوید و عکس بگیرید

در ان افسانه حقیقتی نهفته است، خدا حقیقتا تکه ای از بهشت را به این مردم گرجستان  داده است اما نه به دلیل فراموشکاری اش که گمان می کنم ساکنان این سرزمین شایسته اش بودند.