پایان سفر

از صبح شروع کردیم به جستجوی بلیط در های هالیدی، قیمت همان روز بسیار پایین آمده بود ١٨٠ هزار تومن، حالا هرکاری می کردیم خرید کنیم خطا می زد، اخر دست به دامن رها شدیم ، اون خرید بلیطها را برای ما ایمیل کرد، با اینکه می دانستیم بدون پرینت هم می شه سوار هواپیما شد اما محض احتیاط رفتیم بیرون دنبال پرینتری گشتیم که نبود، کافی نت هم نبود ما هم بی خیالش شدیم و رفتیم که پروانه سوغاتی بخره و برگشتیم مهمونخونه

وسایل را جمع کردیم و خیلی وقت داشتیم تا ده شب، متصدی مهربان گفت می تونیم بمونیم اما گشنه بودیم و می خواستیم سعیدو ببینیم و هدیه شو بدیم بهش

با کوله ها از خانم مهربان خداحافظی کردیم و راه افتادیم

همون تو خیابون روستاولی یه رستوران خیلی شبک و پیک بود که داخلش پر از عکسهای قدیمی گرجستان بود

و غذاهاش بهداشتی و سلامتی و این حرفا بود

پروانه که اصلا اهل ریسک نیست همون سالاد مرغی که این مدت با احتیاط سفارش می ده خواست و منم یه غذایی که نمی دونم چی بود

رستورن خنک و خلوت بود و اینترنت هم داشتو هی زنگ زدیم به سعید و هی شبکه جواب نمی داد

من وبلاگ نوشتم و عکسهای در و دیوارو نگاه کردم و غذا اومد، اقا این اخرین غذای من در گرجستان بهترین غذاش بود

یه مرغی که با سبزی پخته شده بود و با کاهو و خیار لای پنیر و یه چیزی که نمی دونم چی بود پیچیده شده بود، یعنی خوشمزه و کاملا صد کلسترول

غذا که تموم شد پروانه رفت حساب کنه من رفتم دستشویی و با دیدن بقیه ساختمان و داخل دستشویی فهمیدم که پروانه داره صورتحساب بالای پرداخت می کنه

برگشتم و قیافه پروانه تماشایی بود، البته خیلی هم بالاتر از تصورم نشد، هفتاد لاری دو تایی با هم اما خیلیییی خوببب بوددد

رفتیم تو پارک نشستیم تا زمانش برسه، همون پارک عاشقان که پر از مجسمه است و همون خانم بستنی فروش که خیلی شغلشو دوست داره

اخرین بستنی ها را هم خوردیم و از تماس با سعید ناامید شدیمو رفتیم ایستگاه اتوبوس

ماشوتکایی که امد بسیار شلوغ بود و تقریبا نصف مسیر طولانی تا فرودگاه را ایستادیم و با حسرت به هندوانه مرد مسافر نگاه کردیم

روز اخر سفر من همیشه غمگینم، مثل همان روز اول قبل از سفر

به هر کشوری که سفر می کنم، زادگاهم می شود و هنگام ترک آن، انگار کن که از شیراز می روم، این ادمها جزئی از زندگی من می شوند و خانواده ام، فامیل آدمیت

حالا همه را ترک می کنم ، پیرزنان مهمانخانه هایم، جوانانی که سوارم کردند، سعید و خانواده اش ، مغازه دارانی که خرید کردم 

حس غریبی است

رودخانه ای که تنها یکبار در ان شنا می کنی حتی اگر باز هم به گرجستان بازگردی ، این همان نیست

به فرودگاه رسیدم و  به پروانه گفتم  سعی کنیم با حداقل جلب توجه سوار هواپیما بشویم که تابلو بازی نشود

هنگام ورود معلوم شد فقط دو تا پرواز بود و هر دو تا به ایران! اتا و قشم 

بنابراین توجه کنید به حجم عظیم هموطنان و دو تا موجود سیاه و افتاب سوخته با کوله پشتی و دو لیوان بزرگ کاغذی نوشابه در دستشان

یعنی یک درصد فکر کن ما جلب توجه کردیم!!!

از هشت که رسیدیم تا خود سوار شدن به پرواز داشتیم به انبوه سوالات عزیزان جواب می دادیم 

با کوله

کجا

کی

با کی

چقدر

خواب

غذا

هتل

چادر

چه مدت

چقدر

و تازه اطلاعاتشان را به اقصی نقاط سالن انتقال می دادن و در نتیجه به هر طرف که نگاه می کردی ، نگاهی کنجکاو به صورتت اصابت می کرد، یک جورای شبیه میمون های باغ وحش شده بودیم، رنگمان هم که جور بود خدایی

من بخش روابط عمومی را به پروانه سپردم که کلی با عشق و عواطف و توجه اطلاعات می داد و کلی دوست و رفیق پیدا کرده بود و رفتم فری شاپ و کلی با این تسترها، رژ لب و ریمل و عطر و رژگونه زدم و با احساس از خود خوش اومدن یه پریز پیدا کردم و چسبیدم بهش و بقیه رمان کاراگاهی را ادامه دادم

قشمی ها رفتند و اتایی ها با سه ساعت تاخیر سوار شدند

یک زوج میانسال همشهری هم بودند که شنیدن لهجه شون کلی حالم را خوب می کرد

پرواز خالی بود و اونایی که ١٥٠ دلار خریده بودن از خرید ١٨٠ تومنی ما حیرتزده بودند و حتی یکی بود که هشتاد تومن خریده بود

بامزه حضور مهاجران زیاد ایرانی بود، ادمهایی که امده بودند و دیده بودند و ماندگار شده بودند، خیلی هم راضی ، با اینکه درامد اینجا خوب نیست اما خدایی خاک گیرایی دارد گرجستان

در هواپیما داستان داشتیم با سه جوان غیور ایرانی که با شلوارک اومده بودند که این جهنم، مست و پاتیل بودن اینم گورسیاه، یکیشون رفت تو دستشویی و سیگاری کشیده بوده و هواپیما سه بار الارم داد تا بالاخره فهمیدن مشکل کجاست

اخه یکساعت و نیم پرواز خوب نگه می داشتی خودتو، اخرش هم پاسش را نداد به مهماندار و هنگام پیاده شدن پلیس فرودگاه منتظرش بود

با اسنپ یه تاکسی واسه خودم و پروانه گرفتم که بیست تومنی ارزونتر از تاکسی فرودگاه از کار در اومد اما نشد که برای همشهری ها بگیرم، گویا تا یکی فعاله نمی شه درخواست دومی را داد

سوار شدیم و در سکوت فرو رفتیم، فاصله طولانی فرودگاه تا خونه، فرصت خوبیه برای بیادآوردن و فراموش کردن