امروز انیمیشنی در تلگرام بدستم رسید درباب کوچکی زمین، با مقیاسهای تصویری و عددی نشان می داد که زمین یک سیاره در منظومه شمسی است در کهکشان راه شیری که میلیاردها منظومه شمسی در آن است!
و در کره عالمی حضور داریم که میلیاردها کهکشان در ان معلق هستند!
و ما هیچ اطلاعی از بیرون این کره عالم نداریم و احتمالا از این کره عالم ها هم فراوان باشند!
و این بدین معنی است که حتما سیارات فراوانی با امکان حیات وجود دارند اولا!
دوما چند میلیون سال دیگه کهکشان اندروما به کهکشان راه شیری برخورد می کند!
و
سوما هاوکینگ گفته که هزار سال بیشتر برای خروج از کره زمین وقت نداریم چون یا نزدیک می شه به خورشید می سوزیم یا دور می شه یخ می زنیم!
و بنابراین نتیجه می گیرم
هر موضوعی که الان براتون اهمیت داره، ناراحتتون کرده، غصه شو می خورید
کلا مهم نیست
چون کلا خیلی ریزیم و الکی خودمونو خیلی گنده می بینیم
دارم می گم حداقل سیصدهزارتا کره زمین هست و جهان های موازی و دنیای بیرون کره عالم که احتمالا قوانین فیزیک در آن معنا ندارد
متوجه هستید؟
کلا مهم نیستیم
عالی گفتید
به قول شما خیلی ریزیم بهتره خودمونو جدی نگیریم 
من جدیدا به این نتیجه رسیدم که هر روز رو باید برای همون روز زندگی کرد اینطوری خیلی بهتره
یاد سریال فرینچ افتادم . به همون نسبت خودمون کوچیکیم و تحملمون و صبرمون و مشکلاتمون بزرگ کاش میشد کمتر ناراحت شد
کی میگه مهم بودن به ابعاد عه؟ و کی میگه جهان و دنیایی که یه آدم برا خودش داره یا میتونه داشته باشه پیچیدگیش کمتر از همه کیهان و جهان هستی عه؟
اگه بتونیم غم و غصه رو کنترل کنیم و سعی کنیم شادی رو جاش بذاریم به خاطر این نیست که مهم نیستیم و بی ارزشیم. اتفاقا به خاطر اینه که برا خودمون ارزش قائلیم و سعی نمی‌کنیم جهان درونی خودمون رو به خرابه تبدیل کنیم.
البته اینا فقط نظر منه.
کاش میشد اینطوری فکر کنیم و غمها رو فراموش کنیم
ه ه ه ه
چه باحال
فکرشو بکن
سیصد هزار تا کره زمین دیگه
پس احتمالا سیصد هزار تا دیگه گیس طلا و سامورایی و ... بقیه برو بچ
اونا تو چه دورانی زندگی میکنن؟
منم یه زمانی به این چیزا فکر میکردم
اونقد فکر میکردم تا سردرد میگرفتم
دربارش میخوندم هم
یه جایی نوشته بود اینکه یه مکانهایی میبینیم که حس میکنیم قبلا بودیم یا این لحظه زندگی رو قبلا دیدیم مربوط به همین داستان جهان های موازیه
به نظرم ...
اصلا ولش کن
زندگی مثه بچه آدم از همه چی راحت تره
یلدا تون مبارک
سالها پیش از دوستی شنیده بودم ابن سینا نسبت کره زمین به کل هستی رو به سنگ کلیه در بدن انسان تشبیه کرده بود.همونقدر کوچیک و همونقدر ناجنس احیانا ! اما دلهره هستی مانع از دیدن عظمت این کوچکی نمیشه !
عاشق این جهان بینی زیبات هستم گیس طلا
می دونیم و مث شونصد سال قبل که زمین مرکز بودن، ما هم «من» مرکزیم! البته کلاً نفی ش نمی کنم. یه چیزاییش خوبه. بداشو بندازیم تو سیاهچاله ها و به قول گیسو جان حالشو ببریم
چقدر ریز هستیم و گاهی چقدر خودمون را بزرگ میبینیم...
خیلی هم خوب.
موافقم با پذیرفتن ریز بودن و در نتیجه مهم نبودن. اصلا دیدین وقتی از یه ماجرا یا مشکلی که خیلی برامون اهمیت داشته و آزارمون داده بیرون میاییم و مدت زمان کافی که ازش میگذره، دوباره که بهش نگاه میکنیم دیگه کوچیک و بی اهمیت میبینیمش؟ به نظر من مدل سازی دم دستی از همین تئوری های فضایی هست. (الان من خودم هاوکینگم و اینا :)) )
کلا پذیرفتن مهم نبودن خوبه. آدم به رضایت خوبی از خودش میرسه.
پاتون خوب شد گیسو جان؟
نه مریم جان
گویا دو سه هفته ای طول می کشه