دوستم نوزادی را به فرزندی قبول کرده و از تجربیاتش در مدت جستجوی نوزاد می گفت و برایم بسیار جالب بود:
اولا که کلا نوزاد خریدن بسیار ساده تر است تا از بهزیستی گرفتن، شبکه های مختلفی از پزشکان و پرستاران وجود دارند که از زنانی که قصد سقط جنین دارند می خواهند که در ازای پول ، نوزاد را بدنیا بیاورند ، مراقبت تا زایمان هم بر عهده خانواده خریدار کودک است، هیچکس هم نمی فهمد و مادر دوم می تواند تظاهر به بارداری کند تا وقتی نوزاد به بغل وارد فامیل شود!
دوما در بهزیستی بچه ها عموما پسر هستند، دخترها هم زود برده می شوند به دلیل ماجرای محرمیت و هم سر راه گذاشته نمی شوند برای احتمالا خودفروشی و گدایی در بزرگسالی!
بچه ها در مراکز عموما لاغر و بیمار و نازیبا و معلولند
مادر و پدر به شدت امتحان می شوند ، جلسه های روانشناختی دارند و یک سوم مال هم باید به نام کودک شود و اصلا قضیه الکی و شوخی بردار نیست
نوزاد زیر شش ماه معمولا پیدا نمی شود
مدت انتظار بیش از یکسال است
بیشتر خانواده های به دنبال کودک از طبقات متوسط و پایین اجتماع بودند
دختران مجرد فرهیخته زیادی برای مادری حتی کودکان معلول درخواست داده بودند
ارتباط کودک و خانواده جدید بسرعت انجام می گیرد، زیرا محبت ندیده اند و فورا جذب می شوند
از خوش شانسی دوستم و به دلیل امتیاز بالای که در امتحانات آورده بودند، نوزاد دو ماه ای در مدتی کمتر از یکسال برایشان پیدا شد
باید قبل از پذیرش نهایی، سلامت بچه چک می شده، دکتر هنگام معاینه گفته بود بچه کاملا سالم است فقط گرسنه مانده و پوشکش دیر به دیر عوض شده
در حیرتم از آدمهاییکه روز دختر را به من ٤٧ ساله تبریک می گن
نکنید اقا جان نکنید
این تبریک از تقسیم بندی ناجوری در ذهنتان حکایت دارد، به دوستم که بیوه است تبریک نمی گویید، به من چون ازدواج نکردم تبریک می گوید، زشت است جان مادرتان، نکنید