یه اپ روی ایپدم کشف کردم( خدا مرگم بوده کی فکر می کرد یه روز به این زبون یاجوج و ماجوج حرف بزنم)
یه مزقونی رو این ماسماسک پیدا کردم که هوای شهرهای مختلف را با تصاویر نشون می ده
منم به جز هوای تهران و شیراز و شمال
هوای یه شهری تو اسپانیا، یه دونه تو استرالیا و یک جایی تو چین را روش سیو کردم
هر از گاهی در روزهای بارانی از اینکه شهرم در اسپانیا افتابی است ذوق می کنم
یا وقتی در اون یکی شهرم تو چین داره برف می یاد، هیجانزده می شم
بعد دماهاشونو با هم مقایسه می کنم و شدت بادو
بعد تصور می کنم الان اونجا چی پوشیدم و چه جور نسیمی به صورتم می خوره
می خوام مزقونو ارتقا بدم ،
شهرهای محل سکونتم خیلی زیادن
زمانی که به خصوصیت، حساسیت یا ویژگی نامطبوعی در همکاران، دوستان و فامیل بر می خورم ، مرض این دارم که مدام آزمایشهای انسانی ترتیب دهم که تا به من اثبات شود که طرف دروغگو ، حسود و یا خسیس است
گمان می کنم در ته ذهنم آرزوی این را دارم که معلوم شود اشتباه از من بوده است
با مامان رها تو جاده ها ی شمالی می چرخیدیم، و او مدام از گلها و گیاهانی می پرسید که نهال و یا قلمه اشان را با خود ببرد
رها بهش گفت: مامان اینا تو تهران در نمی یاد
مامانش با غم ادامه داد: اوهوم، تو تهران آدما از پا درمیان
-خب مادرک روزت را چگونه گذراندی؟
-غصه خوردم واسه ای خانومو که فیلمش دیدم
-کدوم؟
-همی خبرنگارو که زن یه نویسنده معروفی بود، خیلی خوشوم اومد ازش، خیلی شجاع بوده، رفته اسپانیا جنگ کرده بود ، شوهرش حسودیش می کرده، جدا شدن
-فهمیدم مارتا گلهورن را می گی، زن ارنست همینگوی
-ها همو ماری ، خیلی هم خوشگل بوده واسه دوره خودش
-حالا چرا غصه خوردی؟
خودکشی کرد اخرش، البته خوب کاری کرد، عمرش کرده بودا، اما دلمون سوخت ، حالو واسه ای که زنگ نزدم
-چی کار داشتی؟
- گفتم تو ای اینترنتو برام بگردی ببیبینی از این خانومو کتابی هم هست؟
-گلهورن؟
-نه او نویسنده مصریو که موهاش عین پنبه سفیده، جیگرش برم، خیلی هم روش زیاده، طرف زنارو می گیره
نوال سعداوی؟
-ها همو، فیلم اینم دیدم خیلی دوسش داشتم می خوام کتابش بوخونم
این روزها ، هر هفته ، حریصانه در دشت و کوه به دنبال پاییزم
و مطابق معمول همیشه مناظر شگفت انگیز پشت پیچها و در انتهای جاده ها هستند
دریاچه ای محاصره شده در بین درختان طلایی
جاده ای طوفان زده از رنگ قرمز و زرد
قبرستانی خوابیده در زیر کهن ترین درختانی که دیده ام
،
انچه که در مورد پاییز شتابزده ام می کند همان شتابزده گی اوست
مهلت به دیدار نمی دهد ،تنها باید یک استکان چایی در محضرش بخوری و غمگین و به امید دیدار سال بعد بروی
میزبان زیباروی که مهربان است و صمیمی اما دلش اینجا نیست
دلش با ما نیست